Kenneth Fisher

Kenneth Fisher, który regularnie pisze dla magazynu Forbes, jest jednym z najsłynniejszych analityków inwestycyjnych w Stanach Zjednoczonych. Fisher urodził się w 1950 roku. Jest założycielem i prezesem firmy Fisher Investments, która zarządza aktywami w wysokości ponad 100 miliardów dolarów. To jedna z największych takich firm w Stanach Zjednoczonych.

Kenneth Lawrence Fisher jest synem Philipa A. Fishera. Jego ojciec był specjalistą w dziedzinie inwestycji giełdowych. Kenneth nie chciał iść w ślady ojca i planował karierę w leśnictwie (później został jednym z czołowych światowych ekspertów w tej dziedzinie). Mimo to zaczął pracować dla swojego ojca. Miał on wówczas 65 lat, a jego rygorystyczne podejście nie odpowiadało charakterowi młodego Kennetha.

W 1973 roku Kenneth założył własną firmę w Woodside w Kalifornii. Tak jak ojciec stał się prominentnym inwestorem. Fisher jest właścicielem funduszu Fisher Asset Management, który zarządza imponującymi 36 miliardami dolarów. Na swoim własnym koncie oszczędnościowym ma dorodne 3,6 miliarda dolarów.

Kenneth jest podejrzliwy i nie wierzy w zbiorowe myślenie. Stara się chronić swoich pracowników przed resztą społeczności inwestorskiej.

Kenneth Fisher pisał artykuły o inwestycjach dla czasopisma Forbes. W 1984 roku napisał książkę pod tytułem „Super Stocks“, w której opisał metodę wyboru akcji na podstawie wskaźnika P/S ratio (Price to Sales Ratio). Ten wskaźnik otrzymuje się poprzez podzielenie całkowitej kapitalizacji rynkowej przez obroty firmy w ostatnich 12 miesiącach. Według Kennetha ten wskaźnik dostarcza więcej informacji niż P/E ratio (Price to Earnings Ratio), który może być łatwo zaburzony w wyniku stosowanych metod rachunkowych albo dużych inwestycji w badania i rozwój.

Co więcej, firmy z niskim wskaźnikiem P/S mogą przez umiarkowane zwiększenie marży osiągnąć duże zyski.

Fisher priorytetyzuje zakup akcji z P/S ratio niższym niż 0,75 i z zasady unika akcji z P/S ratio wyższym niż 1,5. Jeśli P/S ratio jest wyższe niż 3, Kenneth Fisher takimi akcjami się nie interesuje.

W niektórych sektorach istnieją odchylenia od tej zasady. Podstawowe gałęzie przemysłu (hutnictwo, przemysł samochodowy, chemiczny, papierniczy, maszynowy itd.) mają niski wzrost i niskie marże. Dla inwestorów są więc często mało interesujące, a P/S ratio jest w tym sektorze dość niski. Dla Kennetha najbardziej interesujące są akcje z P/S ratio niższym niż 0,4.

Kenneth śledził też inne kryteria w przypadku akcji, które wybierał do swojego portfela. Należą do nich na przykład marża zysku, niskie zadłużenie, wolne przepływy pieniężne i wzrost zysku. Później zaczęło go interesować również, jak silną pozycję firma ma na rynku i jak zmienia się popularność poszczególnych kategorii akcji u inwestorów.

W przypadku akcji farmaceutycznych i technologicznych używa całkiem oryginalnego wskaźnika cena/badania (kapitalizacja rynkowa podzielona przez wydatki na badania i rozwój). Za najlepszy zakup uważał stosunek mniejszy niż 5.

Jego zdaniem badania zwrotu z inwestycji od stycznia 1976 do czerwca 1995 wykazały, że w różnych okresach są modne różne style inwestowania. Wyróżnia sześć takich stylów: trzy oparte na akcjach o dużej wartości (akcje z dużą, średnią i małą kapitalizacją rynkową) i trzy oparte na akcjach o dużym potencjale wzrostu (znów akcje z dużą, średnią i małą kapitalizacją rynkową).

Najpopularniejszy w danym okresie styl jest skuteczniejszy niż te mniej popularne. Fisher próbował ustalić, kiedy używać poszczególnych stylów inwestowania. Zawsze istnieje ryzyko, że wybrany zostanie styl nieodpowiedni dla danego okresu, co może przysporzyć dodatkowych kosztów.

Fisher zdecydował, że zwiększy swoje szanse, używając przy tworzeniu swojego portfela 4 stylów inwestowania. W ten sposób eliminował ryzyko, że cały jego portfel będzie w niewłaściwym stylu. Żeby dobrze wybrać styl, Fisher analizuje takie wskaźniki ekonomiczne, jak międzynarodowe stopy procentowe oraz różnice między krótko- i długoterminowymi stopami procentowymi.

Kiedy globalna krzywa dochodowości przestaje rosnąć, zaczyna się okres akcji z dużym potencjałem wzrostu. Kiedy krzywa dochodowości gwałtownie rośnie, jest to okres akcji o dużej wartości. Struktura dochodu nie jest jedyną zmienną, którą Fisher bierze pod uwagę. Ważne są też inne wskaźniki, jak rozwój światowego produktu krajowego brutto i inflacja.

Fisher wierzy też w tak zwany cykl prezydencki. Według niego w pierwszych dwóch latach kadencji nowego prezydenta akcje mają się gorzej niż w ostatnich dwóch latach. Dzieje się tak, ponieważ na początku kadencji jest dużo zmian (nowa orientacja polityczna, zmiany podatkowe…), więc inwestorzy są ostrożniejsi.

Wraz z upływem czasu Fisher zmieniał swoje podejście do inwestowania. Wierzył, że jeśli jakaś strategia stanie się popularna, jej efektywność spadnie. Żeby pokonać rynek trzeba być o krok przed innymi i używać metody z której niewielu ludzi korzysta.

Następujące kryteria wyboru akcji pochodzą z pierwszego wydania znanej książki Fishera „Super Stocks“ o wielu z nich już wspominaliśmy.

Fisher wybiera akcje, które spełniają wyżej wymienione kryteria.

„Super akcje“

„Super akcje“ muszą spełniać ściślejsze kryteria.

W latach 2001-2011 jego strategia inwestycyjna przyniosła 38,2%, podczas gdy S&P 500 osiągnął wzrost o 34,9%. Warto też wspomnieć o jego poradach inwestycyjnych, które publikował w magazynie Forbes. W roku 2009 jego wskazówki przyniosły o 24% więcej zysku niż indeks S&P 500. W 2010 roku wyprzedziły ten indeks o 5%. To dobre wyniki. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jakie akcje Fisher kupuje do swoich funduszy, możecie to zrobić na gurufocus.com lub śledzić artykuły z magazynu Forbes. Kryteria Fishera możecie stosować sami, np. dzięki finviz.com i sprawdzić interesujące akcje.

„Bogactwo zbudowane na niepowodzeniach jest powracającym motywem historii giełdowej.’’